“Hey, goed je weer te zien!”, zeg ik tegen een meisje dat wat onzeker binnenkomt. We hebben tijdens het reguliere gezondheidsonderzoek afgesproken dat ik haar nog eens zou uitnodigen omdat ze niet lekker haar vel zat. Ik vraag haar of ze nog weet waar we het vandaag over zouden hebben. Ze knikt en kijkt naar beneden. “Over mijn gewicht”, zegt ze onzeker. Ik bevestig dit, maar corrigeer haar ook. “We kunnen het over je gewicht hebben als jij dat wilt, maar het hoeft niet”, zeg ik bij het zien van haar onzekerheid. Ik vertel haar dat we het ook kunnen hebben over gezondheid, leefstijl, voeding, beweging en haar ambities. Het meisje kijkt op en er lijkt een spanning van haar af te vallen. “Ja, daar wil ik het graag over hebben!”
Eerst vraag ik hoe het met haar gaat. Ze vertelt open over zichzelf. Over haar functioneren op school, over thuis, over vriendinnen en over haar gezondheid. Dat laatste vindt ze moeilijk. Ze zegt dat ze zich niet gezond voelt. Hoe het komt dat ze zich zo voelt weet ze in eerste instantie niet. Ik vraag haar wat ze verstaat onder gezondheid waarop ze begint te vertellen over voeding. Ze vertelt dat ze probeert te letten op gezonde voeding. Ze zegt dat ze regelmatig groente en fruit eet, geen frisdrank drinkt maar zoveel mogelijk water en dat ze de hoeveelheid tussendoortjes zoveel mogelijk probeert te beperken. We hebben het over de drie verschillende (hoofd)maaltijden, de hoeveelheden en over gezonde alternatieven voor de lekkere trek. Ik zie een enorm gemotiveerd meisje voor me.
Zonder er naar te vragen begint ze zelf over de combinatie met bewegen. Ze sport 3x in de week. Ze vindt het leuk, is goed in haar sport en merkt dat het bewegen haar energie geeft. Ik bevestig dat juist de combinatie tussen gezonde voeding en voldoende beweging de basis is van een gezonde leefstijl. We komen er in gesprek samen op uit dat ze eigenlijk heel goed bezig is. Ik geef haar een compliment wat haar zichtbaar doet stralen.
Dan houd ik haar een figuurlijke spiegel voor en vraag haar naar haar ongezonde gevoel waar ze het aan het begin van het gesprek over had. Ze zegt dat ze niet tevreden is met haar gewicht. Ze wil heel graag wat minder wegen, maar het lukt haar niet om af te vallen. Ik luister en kijk naar haar. Ik zie een prachtige puber met onzekere gevoelens voor me zitten. “Wat zou je precies willen?”, vraag ik haar waarop ze aangeeft dat ze iets dunnere benen, een iets plattere buik en smallere heupen wil.
Ik vraag haar of ik mag vertellen wat mijn onzekerheden waren toen ik zo oud was als haar. Ze kijkt me vol ongeloof aan, alsof er een groot geheim komt. Ik vertel over mijn onzekerheden, hoe ik hier mee om ben gegaan en hoe dit nu is. Ik noem daarbij het inzicht dat iedereen anders is en iedereen zijn/haar eigen onzekerheden heeft. Van te groot tot te klein, te dik of te dun. Allerlei onzekerheden komen in gesprekken voorbij. Ze luistert aandachtig. Als ik haar vraag wat ze hier van vindt, bevestigt ze dat het ideaalbeeld niet bestaat. Ze noemt vervolgens dat vriendinnen ook onzekerheden hebben, waarvan zij niet snapt dat zij daar onzeker over zijn. We moeten lachen. We komen samen tot de conclusie dat er altijd wel wat is, maar dat je gezondheid het belangrijkste is. Daarop geeft ze aan dat daar eigenlijk niets mee mis is en ze bedankt me voor dat inzicht. Ik geef aan dat ze mij niet hoeft te bedanken, maar dat ze zichzelf een schouderklopje mag geven. Zowel om haar openheid in het gesprek, als om wie ze is. Ik geef aan dat ze uniek is en dat dat iets is waar ze trots op mag zijn.
Na het gesprek trekt ze vol vertrouwen de deur achter zich dicht. Waar ze aan het begin van het gesprek nog ineengedoken naar binnen kwam, zie ik nu een meisje vertrekken met stralende ogen en een glimlach op haar gezicht. Dit is waar ik het voor doe. Jongeren goed in hun vel laten zitten door de focus op gezondheid en gedrag. Ik geef mezelf vervolgens een schouderklopje en besef me dat ik trots ben op het werk wat ik als jeugdverpleegkundige doe.
